Frank Wilczek jest amerykańskim fizykiem pochodzenia polsko-włoskiego, profesorem fizyki w MIT, laureatem wielu nagród, w tym Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki.
Urodził się w 1951 roku w Queens, dzielnicy Nowego Jorku. Jego dziadkowie ze strony ojca byli emigrantami z Polski, ze strony matki - z Włoch. W wieku 16 lat Frank Wilczek rozpoczął studia na uniwersytecie w Chicago, a zakończył w Princeton dwoma doktoratami, z matematyki i z fizyki. Od 2000 roku jest profesorem w Massachusetts Institute of Technology (MIT).
Razem z H. Davidem Politzerem i Davidem Grossem został w 2004 roku uhonorowany Nagrodą Nobla za pracę dotyczącą asymptotycznej swobody w teorii silnych oddziaływań między cząstkami elementarnymi.
W 1973 na Uniwersytecie Princeton (Institute for Advanced Study) odkrył wraz z Davidem Grossem zjawisko asymptotycznej swobody, zgodnie z którą im bliżej siebie znajdują się kwarki, tym słabsze między nimi oddziaływania. Gdy kwarki są skrajnie blisko siebie, siły jądrowe między nimi są tak słabe, że zachowują się niemal jak swobodne cząstki. Teoria ta, opracowana niezależnie przez Politzera, jest istotna dla rozwoju chromodynamiki kwantowej.
Frank Wilczek wniósł także wkład do rozwoju innych aspektów teorii pola kwantowego, fizyki materii skondensowanej, astrofizyki i fizyki cząsteczkowej. Jest autorem ponad 300 prac naukowych.
Jego obecne zainteresowania naukowe to m.in.:
- „czysta” fizyka cząsteczkowa: związki między teoretycznymi ideami i obserwowalnymi zjawiskami;
- zachowanie materii: ultrawysoka temperatura, gęstość i struktura fazowa;
- zastosowanie fizyki cząstek w kosmologii;
- zastosowanie technik teorii pola w fizyce materii skondensowanej;
- kwantowa teoria czarnych dziur.
20 września 2012 r. Frank Wilczek otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie.